(here's my outfit in that day, styling is courtesy of my friends)
(This is it!)
after the successful oath taking its PART tiiiime!!Wednesday, September 22, 2010
CNO oath taking.
sorry for the late post, here's the photos of our oath taking... This is it! I'm the official Managing Editor of our school paper.
(here's my outfit in that day, styling is courtesy of my friends)
(This is it!)
after the successful oath taking its PART tiiiime!!
(here's my outfit in that day, styling is courtesy of my friends)
(This is it!)after the successful oath taking its PART tiiiime!!
Thursday, September 9, 2010
Pinoy noon, ngayon at sa hinaharap By Jessant J. Deblois
Pango, kayumanggi, maliit, makapal na kilay at kulot na buhok ito ang una nating naiisip pag naririnig ang salitang Pilipino. Ngunit alam ba natin na mas moderno na ang panahon natin ngayon? Maaaring oo o hindi para sa iba, ngunit kung ito ay ating ikukumpara sa mga nakaraang henerasyon tiyak masasabi natin na ang laki talaga ng naging pagbabago.
Naalala ko tuloy ang kwento ng aking mahal na ina sa panahong 70’s kung saan ang mga kabataan noon ay nabubuhay sa malaking mundo ng ideyalismo. Ito ay ang panahon ng martial law, kung saan puro rebolusyon ang nagaganap ngunit hindi ito isang ideolohiya o isang pakikiuso . Ito ang tinatawag nilang totoong buhay.
Maaring na kwento na ng ating mga guro o propesor ang tungkol dito at kung ganon man mas magiging madali para sa atin ikumpara ang panahon noon at ngayon. Panahon dati na simple lang ang pamumuhay, walang cellphone, iPod, PSP at kung ano ano pang teknolohiya ngayon, dagdag pa dito ang pagbabawal na mag-bar, mag-inom kung saan saan at mag-rugby. At maging ang mga manunulat na kagaya ko noon ay walang freedom of speech.
Kung ating iisipin mahirap nga ang buhay noon, para kang nasa isang maliit na kahon naghahabol ng paghinga sa sobrang sikip nito. Uso din noon ang kahirapan, kurapsyon at pangingitil ng kalayaan. Ibang iba din ang imahe ng mga kabataan noon, ibang iba ang trip nila simple pag-gimik lang at onting pag-inom hindi kagaya ngayon na marami tayong trip na kayang kaya natin gawin.
Palaban ang mga kabataan noon, handa silang ipaglaban kung ano ang kanilang karapatan. Di tulad ngayon na nagiging bulag at pipi tayo sa mga pangyayari sa kabila ng talamak ng panloloko, pangaapi at panghaharas. Alam ng mga kabataan noon ang pagkakaiba ng tama at mali, at handang handa silang ipaglaban ang karapatan ng kanilang kapwa Pilipino. Daan daang taon na ang lumipas at tumanda na ang mga kabataan na tinutukoy ko, na kasalukuyang hinahagkan natin ngayon. Maaring isa sya sa ating mga kamaganak, guro, kaibigan, kaklase o kakilala.
Kung aanilisahin natin ang bawat sitwasyon nakakabilib nga naman talaga ang mga Pinoy noon ngunit kalakip nito ang isang katanungan na gumugulo sa aking isipan “ano ang nangyari at bakit nagkaganito? Asan na ang dating handang ipaglaban ang bayan? Tila ilan nalang ang natira sa kanila.
Dinala narin siguro ni Marcos ang ideyalismo na nanalantay sa dugo at dumadaloy sa bawat ugat ng mga Pilipino, o maaaring binura na ito ng mga dayuhan na labas pasok sa ating bansa.
Wala akong sama ng loob sa kanino man, dahil sa aking pananaw tila nalimutan na ang ideyalismong ipinamalas noon. Natatakot akong dumating ang panahon na tayo ay maging katulad nila, sila na nabubuhay sa kultura na walang pakiaalam. Pakiramdam ko tayo ay nanatiling bulag sa katotohanan.
Sabi nga ni Dr. Jose Rizal “Ang kabataan ang pag-asa ng bayan”. Ngunit para sa akin ay naging mataas ang tingin ng ating tanyag na bayani. Kung ating aanilisahin ang mga katagang binitiwan ni Dr. Jose Rizal ito ay may kalakip na napakalaking responsibilidad para sa atin mga kabataan.
Si Jose Rizal daw ay isang realist, ngunit pag binalikan natin ang mga katagang binitawan nya hindi ba’t ito ay isang ideyalismo lamang? Lagi natin isagi sa ating malawak na kaisipan na ipinamana sa atin ng mga kabataan noon ang responsibilidad natin ngayon. Kung baga sa Facebook pasign out na sila pa log-in palang tayo.
Ang bagong Pinoy
Ibang iba na nga ang pagkakakilala sa ating mga Pilipino ngayon hindi lang sa paguugali ngunit sa pisikal na aspeto din, kung noon ang mga Pinoy ay pango at kayumanggi ngayon ay binago na ito ng tinatawag nating teknolohiya. Ngunit ang pagbabago na ito ay hindi nakakabawas sa atin bilang isang Pilipino, ang importante ay Pilipino tayo sa isip sa salita at sa gawa.
Tayong mga Pilipino ay likas na magiliw sa ating mga panauhin. Handa tayong magbahagi sa ating kapwa ang anumang bagay na meron tayo, kahit na tayo ay naghihigpit sinturon. Tayo rin ay matulungin lalo na sa ating kababayang mahihirap, dagdag pa dito ang pagalang natin sa matatanda at ang simpleng pag mamano (kunwari hindi ito nawala ngayon), doon sa ma halimbawang ibinigay ko masasabi ko na dapat ipagmalaki natin na Pilipino tayo!
Masakit man sabihin tayo daw ay nasa mundo na puro KOPYA.
Nagsimula ito noon pang ekspedisyon ni Magellan hanggang ngayon ang hindi maiwasang kopyahan sa mga pagsusulit. Mula sa pagkain ng mga espanyol na adobado na ngayon ay adobo sa atin at ang ilan pang mga bagay na mula sa iba na tila inangkin natin. Nakabaon na nga ata sa atin mga ugat bago pa nakatanggap ng papuri ang ating pambansang kasuotan na barong tagalog na diumano ay may pakakahalintulad sa kurta ng bansang India at ang guayabera ng Amerika.
Hindi tayo napabilang sa sinasabing third world para sa wala. Bigla tuloy sumaga sa aking isipan ang sinabi ni Aflred Sauvy, sa kanyang artikulo mula sa L’Observateur magazine noong Agosto 14, 1952. “this ignored, exploited, scorned Third world……… wants to be come something”. ito ay totoo kung ating iisipin, mas gusto nating magkaroon ng kung ano anong bagay mula sa ibang bansa, dahil dito mas nagpursige tayong mga Pilipino na ganyahin ang sinasabing maganda para sa kanila.
Sa larangan naman ng aliwan o ang mga palabas na ating napapanood, pansin nyo ba na may kasing hawig ito sa palabas sa ibang bansa, kagaya ng Philippine Idol, Survivor Philippines, Pinoy Big Brother, Pinoy Dream Academy, Kapamilya deal or no deal, I love Betty La Fea at kung ano ano pa.
Maaring iba sa atin ay isiping tayo ay “gaya-gaya” pero wag tayong magkaila na isa tayo sa tumangkilik nito, kung paano ito sumukat sa ibang bansa ay mas doble o triple pa nung ito ay nasa Pilipinas na.
Kung tutuusin wala naman talaga akong pakialam kung patuloy ang pangagaya ng ilan sa atin ang kinakatakot ko lang ay ang tuluyan ng mawala ang pagiging creative nating mga Pilipino kung saan tayo ay nakilala. Tayong mga Pilipino ay may natatanging pagkilanlan wag sana natin itong baguhin ngunit ito ay ating hasain at pagyamanin.
Akala ko mahihirapan akong magsulat sa wikang Filipino, oo Pilipino ako ngunit hindi ako masyadong mahusay sa pagsusulat gamit ito, mas madali akong nakakapagsulat gamit ang salitang ingles, wika na hindi sa atin. Alam kong hindi ako nagiisa sa puntong ito, malamang pati ikaw o kayo ay nararanasan ito. Kung tutuusin wala na akong masasabing purong Pinoy ngayon halimbawa nalang ang mga tao sa Gobyerno ay wikang ingles ang ginagamit pag may pagpupulong kahit saan o sino ay pansin na pansin ito.
Nakakahiya mang isipin at ibahagi sa inyo pero ang tingin ko lahat tayo ay mga rebelde, mga mamayan ng Pilipinas na nagrebelde sa kanyang bansa dahil hindi natin kayang pukawin ang problema ng ating lipunan. Tayo mismo, sa ating sariling mga kamay ang dahilan kung bakit ang Pilipinas ay nagkaroon ng Kulturang pabalintiyak. At tayong mismong mga kabataan ang dapat magpabago nito.
Naalala ko tuloy ang kwento ng aking mahal na ina sa panahong 70’s kung saan ang mga kabataan noon ay nabubuhay sa malaking mundo ng ideyalismo. Ito ay ang panahon ng martial law, kung saan puro rebolusyon ang nagaganap ngunit hindi ito isang ideolohiya o isang pakikiuso . Ito ang tinatawag nilang totoong buhay.
Maaring na kwento na ng ating mga guro o propesor ang tungkol dito at kung ganon man mas magiging madali para sa atin ikumpara ang panahon noon at ngayon. Panahon dati na simple lang ang pamumuhay, walang cellphone, iPod, PSP at kung ano ano pang teknolohiya ngayon, dagdag pa dito ang pagbabawal na mag-bar, mag-inom kung saan saan at mag-rugby. At maging ang mga manunulat na kagaya ko noon ay walang freedom of speech.
Kung ating iisipin mahirap nga ang buhay noon, para kang nasa isang maliit na kahon naghahabol ng paghinga sa sobrang sikip nito. Uso din noon ang kahirapan, kurapsyon at pangingitil ng kalayaan. Ibang iba din ang imahe ng mga kabataan noon, ibang iba ang trip nila simple pag-gimik lang at onting pag-inom hindi kagaya ngayon na marami tayong trip na kayang kaya natin gawin.
Palaban ang mga kabataan noon, handa silang ipaglaban kung ano ang kanilang karapatan. Di tulad ngayon na nagiging bulag at pipi tayo sa mga pangyayari sa kabila ng talamak ng panloloko, pangaapi at panghaharas. Alam ng mga kabataan noon ang pagkakaiba ng tama at mali, at handang handa silang ipaglaban ang karapatan ng kanilang kapwa Pilipino. Daan daang taon na ang lumipas at tumanda na ang mga kabataan na tinutukoy ko, na kasalukuyang hinahagkan natin ngayon. Maaring isa sya sa ating mga kamaganak, guro, kaibigan, kaklase o kakilala.
Kung aanilisahin natin ang bawat sitwasyon nakakabilib nga naman talaga ang mga Pinoy noon ngunit kalakip nito ang isang katanungan na gumugulo sa aking isipan “ano ang nangyari at bakit nagkaganito? Asan na ang dating handang ipaglaban ang bayan? Tila ilan nalang ang natira sa kanila.
Dinala narin siguro ni Marcos ang ideyalismo na nanalantay sa dugo at dumadaloy sa bawat ugat ng mga Pilipino, o maaaring binura na ito ng mga dayuhan na labas pasok sa ating bansa.
Wala akong sama ng loob sa kanino man, dahil sa aking pananaw tila nalimutan na ang ideyalismong ipinamalas noon. Natatakot akong dumating ang panahon na tayo ay maging katulad nila, sila na nabubuhay sa kultura na walang pakiaalam. Pakiramdam ko tayo ay nanatiling bulag sa katotohanan.
Sabi nga ni Dr. Jose Rizal “Ang kabataan ang pag-asa ng bayan”. Ngunit para sa akin ay naging mataas ang tingin ng ating tanyag na bayani. Kung ating aanilisahin ang mga katagang binitiwan ni Dr. Jose Rizal ito ay may kalakip na napakalaking responsibilidad para sa atin mga kabataan.
Si Jose Rizal daw ay isang realist, ngunit pag binalikan natin ang mga katagang binitawan nya hindi ba’t ito ay isang ideyalismo lamang? Lagi natin isagi sa ating malawak na kaisipan na ipinamana sa atin ng mga kabataan noon ang responsibilidad natin ngayon. Kung baga sa Facebook pasign out na sila pa log-in palang tayo.
Ang bagong Pinoy
Ibang iba na nga ang pagkakakilala sa ating mga Pilipino ngayon hindi lang sa paguugali ngunit sa pisikal na aspeto din, kung noon ang mga Pinoy ay pango at kayumanggi ngayon ay binago na ito ng tinatawag nating teknolohiya. Ngunit ang pagbabago na ito ay hindi nakakabawas sa atin bilang isang Pilipino, ang importante ay Pilipino tayo sa isip sa salita at sa gawa.
Tayong mga Pilipino ay likas na magiliw sa ating mga panauhin. Handa tayong magbahagi sa ating kapwa ang anumang bagay na meron tayo, kahit na tayo ay naghihigpit sinturon. Tayo rin ay matulungin lalo na sa ating kababayang mahihirap, dagdag pa dito ang pagalang natin sa matatanda at ang simpleng pag mamano (kunwari hindi ito nawala ngayon), doon sa ma halimbawang ibinigay ko masasabi ko na dapat ipagmalaki natin na Pilipino tayo!
Masakit man sabihin tayo daw ay nasa mundo na puro KOPYA.
Nagsimula ito noon pang ekspedisyon ni Magellan hanggang ngayon ang hindi maiwasang kopyahan sa mga pagsusulit. Mula sa pagkain ng mga espanyol na adobado na ngayon ay adobo sa atin at ang ilan pang mga bagay na mula sa iba na tila inangkin natin. Nakabaon na nga ata sa atin mga ugat bago pa nakatanggap ng papuri ang ating pambansang kasuotan na barong tagalog na diumano ay may pakakahalintulad sa kurta ng bansang India at ang guayabera ng Amerika.
Hindi tayo napabilang sa sinasabing third world para sa wala. Bigla tuloy sumaga sa aking isipan ang sinabi ni Aflred Sauvy, sa kanyang artikulo mula sa L’Observateur magazine noong Agosto 14, 1952. “this ignored, exploited, scorned Third world……… wants to be come something”. ito ay totoo kung ating iisipin, mas gusto nating magkaroon ng kung ano anong bagay mula sa ibang bansa, dahil dito mas nagpursige tayong mga Pilipino na ganyahin ang sinasabing maganda para sa kanila.
Sa larangan naman ng aliwan o ang mga palabas na ating napapanood, pansin nyo ba na may kasing hawig ito sa palabas sa ibang bansa, kagaya ng Philippine Idol, Survivor Philippines, Pinoy Big Brother, Pinoy Dream Academy, Kapamilya deal or no deal, I love Betty La Fea at kung ano ano pa.
Maaring iba sa atin ay isiping tayo ay “gaya-gaya” pero wag tayong magkaila na isa tayo sa tumangkilik nito, kung paano ito sumukat sa ibang bansa ay mas doble o triple pa nung ito ay nasa Pilipinas na.
Kung tutuusin wala naman talaga akong pakialam kung patuloy ang pangagaya ng ilan sa atin ang kinakatakot ko lang ay ang tuluyan ng mawala ang pagiging creative nating mga Pilipino kung saan tayo ay nakilala. Tayong mga Pilipino ay may natatanging pagkilanlan wag sana natin itong baguhin ngunit ito ay ating hasain at pagyamanin.
Akala ko mahihirapan akong magsulat sa wikang Filipino, oo Pilipino ako ngunit hindi ako masyadong mahusay sa pagsusulat gamit ito, mas madali akong nakakapagsulat gamit ang salitang ingles, wika na hindi sa atin. Alam kong hindi ako nagiisa sa puntong ito, malamang pati ikaw o kayo ay nararanasan ito. Kung tutuusin wala na akong masasabing purong Pinoy ngayon halimbawa nalang ang mga tao sa Gobyerno ay wikang ingles ang ginagamit pag may pagpupulong kahit saan o sino ay pansin na pansin ito.
Nakakahiya mang isipin at ibahagi sa inyo pero ang tingin ko lahat tayo ay mga rebelde, mga mamayan ng Pilipinas na nagrebelde sa kanyang bansa dahil hindi natin kayang pukawin ang problema ng ating lipunan. Tayo mismo, sa ating sariling mga kamay ang dahilan kung bakit ang Pilipinas ay nagkaroon ng Kulturang pabalintiyak. At tayong mismong mga kabataan ang dapat magpabago nito.
Subscribe to:
Posts (Atom)